Carrefour Sen Alma......

Carrefour…, sen alma

Son muller, nai e unha traballadora, que cada mañá deste último ano ao erguerme  para ir ao meu traballo , póñome diante do espello e me pregunto:

¿Qué nova loita toca hoxe?, ¿ que nova reclamación terei que facer? ¿Que me van a pedir hoxe? Que teño que entregar a cambio de conservar o meu posto de traballo? Que fixen para merecer isto?........Infinidade de preguntas ás que non lle atopo resposta. Só obteño indignación, rabia, impotencia, medos…  A clase traballadora  deste país, estamos tendo unha loita  continua e constante para que cada unha desas mañás que acudimos aos nosos postos de traballo, non nos atopemos un roubo máis  dos nosos dereitos ca o día anterior, un atraco máis aos dereitos socias.

Escoitamos a cotío, nos xornais, medios de comunicación, nas conversas dos bares, nos círculos dos parques cando coidamos dos nosos fillos…, falar dunha prima de risco, do Tae, do ive, de rescates…,Escoitamos e lemos palabras que ata o de agora nos eran descoñecidas e que tivemos que aprender o seu significado a marchas forzadas en clases particulares intensivas., porque nós, os traballadores e traballadoras, non somos financeiros que coñecemos de datos económicos da banca, pero si somos as mellor economistas que con salarios ínfimos, sacamos familias adiante e cubrimos as necesidades diarias dos nosos fillos.

Porén, si estamos obrigados a entender decisión unilaterais que nos supriman pagas extras, que nos recorten os servizos sanitarios, que reduzan a calidade do ensino, que nos suban o Ive xusto ao inicio do curso escolar, que nos cambien as quendas de traballo sen previa consulta, sen saber se así poderemos conciliar a nosa vida familiar e laboral, porque eu, traballo para vivir, non vivo para traballar.

Xa nada me sorprende, xa nada.

Nin tampouco me sorprende que establecementos comerciais como Carrefour, Alcampo…, chamados grandes superficies polas dimensións dos seus locais, ou tamén, xa aproveito para dicilo, polas dimensións das súas decisións, se tomen a liberdade de aplicar unha reforma laboral tan retrógrada, agresiva e totalmente deshumanizada sobre os seus traballadores.

Non se conforman con poder despedirnos tan só por caer enfermos, agora deciden ampliar o seu horario de apertura sen respectar as quendas de traballo dos seus empregados, sen pensar en como vai afectar ao colectivo de homes e mulleres que traballan nestas grandes superficies á súa vida familiar, sen pararse un só segundo en entender o dano que van sufrir na súa conciliación familiar e laboral, sen pensar en poñerse na súa situación tan só por un instante, sen pensar que  detrás de cada caixeira, vendedor, carniceiro…, hai unha familia que está desexando que cheguen á casa para por un día comer xuntos, cear, ir ao cine, sentarse no sofá que tanto custou pagar, gozar dos fillos, celebrar que un familiar se vai casar, felicitar o cumpre anos dun amigo, visitar a un enfermo , saír a tomar un café , facer limpeza xeral na casa, arranxar esa porta que leva mal un par de semanas, ver como crecen os fillos que tanto costa sacar adiante, axudarlles a facer os deberes e escoitar como len as súas primeiras palabras…, vivir, pero vivir en liberdade, non sometidos aos horarios que se lle antolle ao ‘Carrefour’ , ao ‘Alcampo’ ou ao ‘El Corte Inglés’.

O gran drama que supón, que compañeiros e compañeiras, despois de anos de ter as súas vidas máis ou menos asentadas, facendo cábalas para aproveitar o pequeno salario que pagan , agora as vexan truncadas pola imposición duns horarios que lles van desfacer todo  polo que tiveron que loitar durante anos, algúns con outros pequenos traballos para poder chegar a fin de mes, e non verse abocados a deixar a súa casa ao banco, outros por xa non poder compatibilizar as quendas de traballo coa súa parella, e que van ter que recorrer a algún familiar para que se faga cargo dos nenos nesas horas, etc. Este é un dos  golpes máis duros que sufrín ao longo da miña carreira como sindicalista. Estes srs. non teñen alma, nin saben das penas alleas, nin comprenden ás persoas, son máquinas adestradas para cumprir cos intereses dos grandes inversores e dos grandes capitais, son mercenarios sen corazón, que non entenden de prantos de bebés, nin dos sorrisos dos cativos.

Abran vostedes as 24 horas do día Srs Directores de Carrefour, abran de día e de noite, pero respecten aos homes e mulleres que traballan para vostedes, respecten ás súas familias, respecten o traballo digno e con dereitos.

Contraten o persoal suficiente para cubrir esas necesidades que se inventan de abrir máis horas cara ao público, xeren emprego estable , digno e con dereitos, e entón, a cidadanía e a clientela, entenderemos que vostedes tamén son humanos e entenden de dignidade. 

 

Isabel Castaño Becerra

Secretaria General Fecoht-Galicia.