10 Marzo Día da Clase Obreira Galega

Contra a exclusión e a pobreza, só unha solución:
crecemento e emprego

Salvemos a negociación colectiva. Salvemos os nosos dereitos laborais

 

Os datos económicos do 2013 evidencian unha dramática situación na economía e no emprego, malia as reiteradas declaracións de certos dirixentes políticos e empresariais que falan duns supostos brotes verdes. A enquisa de poboación activa non deixa ver luz ningunha ao final do túnel: o ano pasado perdéronse máis de 38.000 empregos en Galicia, que se suman aos desaparecidos en anos anteriores. En total, desde que comezou a crise, destruíronse no noso país 227.000 postos de traballo, aos que se engade a gravísima deterioración nas condicións laborais e de vida.

Hai menos emprego asalariado e de peor calidade, porque o que se perdeu era mormente indefinido. Dous anos de reforma laboral deixan tras de si un intenso axuste dos cadros de persoal que empezou pola non renovación de contratos temporais e continuou co despedimento das persoas con contrato fixo. A substitución de emprego a tempo completo por emprego a tempo parcial, intensificada no 2013, constata os efectos perversos da reforma laboral.

Con todo, o derrubamento da poboación activa é o maior lastre do mercado laboral galego, que cada vez abandonan máis persoas... moitas para marcharen do país, todo pola falta de expectativas de atoparen un emprego ou desenvolveren un proxecto de vida.

O control sectorial sobre a negociación colectiva aseguraba unha certa paz social. Porén, está a ser substituído por unha flexibilidade aberta que favorece só a empresa e xera, en consecuencia, maior conflito. Desde CC OO constatamos un ataque ás funcións esenciais da negociación colectiva potenciando que sexa á baixa, coa consecuente regresión en materia de dereitos sociais, salariais, xornadas e empeoramento das condicións de traballo. A defensa da negociación colectiva está na orixe das Comisións Obreiras, forma parte do noso ADN: é a loita por termos un presente, por termos un futuro. Por iso debemos recalcar que non estamos soamente ante un problema laboral: estamos ante un ataque ao Estado social, mesmo ao Estado de dereito. Incluso pensando nunha recuperación do crecemento, tememos que se deturparon elementos vitais que será imposible recuperar. Pero o PP continúa gobernando a golpe de decreto e imposición alí onde ten o poder, sexa no terreo estatal, autonómico ou local.

Chegados a este punto, sería doado caermos na tentación de, simplemente, lembrar que tal día coma hoxe os traballadores de Bazán se mobilizaron no ano 1972 para conseguir un convenio xusto. Porén, a memoria débenos servir para algo máis que evitar o esquecemento dos que deron a súa vida polos seus compañeiros e compañeiras, neste caso, ademais, asasinados polo aparato represor da ditadura. Nesta data debemos lembrar que hoxe, coma onte, os traballadores e as traballadoras só temos unha maneira de defendermos os nosos dereitos: coa unión da clase obreira. Esta unión é o que hoxe volvemos reivindicar.

Para CC OO, a loita obreira é a única solución para defendermos os nosos dereitos laborais, sobre todo nun momento como o actual en que se pretende criminalizar a quen exerce o dereito de folga ou de manifestación, castigar os representantes sindicais e amedrentar a cidadanía. Todo para que non haxa mobilización nin contestación de ningún tipo.

Recentemente saímos á rúa contra as condenas de cárcere a dous compañeiros de Pontevedra que participaron nun piquete informativo na folga do transporte do 2008. Non é a primeira vez que isto acontece en Galicia nin, polo que parece, será a última, máis aínda co Estado español sumido nunha deriva represiva que se acrecentará coa mal chamada Lei de seguridade cidadá ou coa pretensión de endurecer o Código penal. Basten os exemplos dos oito traballadores de Airbus imputados en Madrid e cinco sindicalistas máis na Rioxa pola súa participación na folga xeral do 2010.

Asistimos, pois, a unha involución democrática, non só polo incremento da represión, senón pola perda de dereitos: unha reforma laboral que debilita a negociación colectiva ao tempo que precariza e destrúe emprego; unha lei de educación, a LOMCE, que acaba coa igualdade de oportunidades; a reforma da lei do aborto, que priva as mulleres de decidiren sobre os seus corpos e a súa propia maternidade, etc.

Intentarán silenciarnos, pero non poderán connosco. No último ano, foron numerosas as ocasións en que a cidadanía, por milleiros, tomou as rúas para denunciar unha inxustiza ou defender unha causa xusta. Os casos máis recentes témolos no pasado 27 de febreiro, na masiva convocatoria da Alianza Social Galega, a última manifestación contra a reforma da lei do aborto ou a campaña en defensa dos servizos públicos que está a desenvolver CCOO desde hai uns meses. Así seguiremos, loitando coa máxima unidade posible para logramos frear esta vaga de recortes económicos e de dereitos que nada teñen que ver coa saída da crise.

 

 

VIVA A CLASE OBREIRA GALEGA!!
VIVA O DEZ DE MARZO!!
VIVAN AS COMISIÓNS OBREIRAS!!
DANIEL E AMADOR, NA MEMORIA!!